Obiekt znajduje się pod ochroną konserwatorską. Powstanie głównego korpusu Pałacu datuje się na przełomie XVII i XVIII wieku, a jego zakończenie na rok 1712. Pałac ulegał kolejnym przebudowom, więc pierwotna bryła pałacu nie jest znana, a jego obecny wygląd wraz z Przybudówką jest efektem kolejnych zmian. Przybudówka powstała prawdopodobnie na miejscu dawnej oranżerii.
Najcenniejszym architektonicznie elementem budynku jest jedenastoosiowa elewacja frontowa przecięta trójosiowym ryzalitem zwieńczonym dwupoziomowym szczytem wolutowym, oraz we wschodniej części elewacji, w drugiej osi, ortogonalną wieżyczką. Elewację zdobi detal neobarokowy: woluty, muszle, bawole oczka, główki – płaskorzeźby, gzymsy oraz nad głównym portalem kartusz herbowy. W elewacjach szczytowych zachowały się tarasy z oryginalnymi balustradami zdobionymi neobarokowymi płaskorzeźbami w płycinach, tralkami i rzeźbami sfinksów na słupkach zamykających balustradę schodów. Ogromne wrażenie zrobiła na nas oryginalna, trzypiętrowa więźba drewniana nad główną bryłą Pałacu, ze wzmocnieniami stalowym nad holem głównym, w którym znajduje się rozłożysta klatka schodowa. Pałac jest otoczony pięknym parkiem ze starodrzewem i stawem.